Mi Frönd, de Chrigu, han i gärn,
chunnt öppe einisch grad vo Bärn.
Cha ihn mit Freud is Grüene füehre
und über alles diskutiere.

D`Natur grüesst er als schönschte Garte,
drum muess i mängisch uf ihn warte.
Er isch ou gar en gschiite Maa,
luegt jedes Pflänzli zwöimol a.

Tue mi gärn sim Schritt apasse,
de Chrigu tuet halt s`Tämpo hasse.
Doch einisch rüeft er ganz entsetzt.
I froge: Chrigu, bisch verletzt?

Nei, chom lueg do, i has verplampet,
de schönschti Wybärgschnägg vertrampet.
Nei, lueg jetz do de Chrigu a,
er hett grad Ougewasser gha.

Los Chrigu, tue jetz nümm studiere,
das cha doch jedem mol passiere.
I begriefe jo, das tuet dir weh,
de Schnägg hesch gar nid chönne gseh.

I tröschte ihn mit vill Geduld,
de Schnägg isch doch ou sälber gschuld.
Chasch nüt defür, tue nümm eso,
de Schnägg isch doch vo hinde cho!