De Buechfink uf em höche Ascht,
er sitzt do und verzwyflet fascht.
Si Frou isch doch nach Süde zoge,
het sie ihn ächt det ond betroge?

Er dänkt, jetz fang i halt a singe,
cha sie villicht zum Heicho bringe.
Und sehr zur Freud vom Buechefink
das Fröili chunnt so hübsch und flink.

Jetz tuet er erscht rächt jubiliere.
Er wottd das Finkli doch verfüehre.
Er singt i sine höchschte Töön,
das Froueli dunkt ihn wunderschön.
Und dass s`lieb chöne zämebliebe,
tüends anderi Finke schnäll vertriebe.

S`chunnt aber bald e strängi Zyt.
De Früehlig isch jetz nümme wyt.
Si müend no schnäll en Nischtplatz sueche,
versteckt uf dere alte Bueche.

Das Finkli tuet scho d`Eili gschpüre,
bim Näschte darfs kei Zyt verlüre.
Und dass kei Find das Näscht cha finde,
wird`s apasst no mit Moos und Rinde.

Das Finkli tuet die Bruet guet schütze,
nur so cha die sträng Arbeit nütze.
De Finkemaa het Zyt zum Singe
bis`de Junge denn müend z`Ässe bringe.